قمّت مَشِقَّتِه که مَر تا بره تا بکشیه
@Khafema

سیکنن یک ماجرایه از یک بچه بیاد مو اَمه که بره مَر خو فاکتوره ببردگ ...

و حالا ماجرا

یک شووه یک بچه به جو مر خو شو ، مری دشتک ظرفار مشوشتک؛

او یک کغذه به مر خو دا ، مری دستوو خور بشوشت و نوشتهوو کغذر مخکم ورخوندگ :

بنشته بو قمت کارایه که امرو کرده یم.

خنه خور دهم چیندم و جرو کردم مشا 200 تمن

مواظب بِرَر و خاهر خود خو بیوم از صب تا نماششم مشا 500 تمن

صب برفتم مرغار از قال بدر کردم و بره یی نا چینه برختم مشا 300 تمن

برفته بیوم بره گووا سبس درو کردم مشا 500 تمن

نماششم که پیرمو دشتک گووار مدختک برفتم شیرار بیوردم مشا 300 تمن

جمع کارایه که امرو کردم مشا 1800 تمن ؛

زوده پولر دموتن که میم دخو شم.

مر بچه یک سیله ور بچه خو کرد و یک کمه فکر کردو او موقه مدادر وردشت و د پی کغذ بنشتک حالا قمت کارو مو:

بره که تار 9 ماه بشگم خو دشتم ؛ هیچه

بره تمامه شو وایه که تا مگریستی و مو بدار بیم ؛ هیچه

بره تمامه مشقتایه که تا حالا بره تا بکشیم که کلو شیه یی ؛ هیچه

بره که تا حالا لباسو تار مشوشتم و لباسو نووه بره تا مخریم ؛ وازم هیچه

بره که شونده روز بره تا غذا (صبانه ، نهار ، شام و نشتا ) درس مکردم ؛ هیچه

و ...

و حالا اگه میسته بی اینار خده هم جم کنی مبینی که زحمت ای عشقه که مو بتا دشتم هیچه بیه.

بچه که نوشته هو مر خور ورخوندگ چشویو پر او شو و بگریستگ ، و مر خور دبغل خو کرد و ورگفتگ که نه نه خیله شمار میم .
او موقه بو که کغذ خور وردشتگ و به زِری بنوشت که :

قمت کله کارایه که کردم و خاکردم جلوتر پرداخت شییه.

ایم از ماجرایه که ای بچه و مرو دشتن اُمّدوارم که هلی شما شیه با و قدر مر خور بدنن.